بچه که بودم همیشه از رفتن روی پل هوایی می‌ترسیدم که نکنه زیرپام خالی شه و پرت شم پایین، واسه همین همیشه دست مامانمو سفت میچسبیدم و به یه نقطه ته پل خیره میشدم تا سریعتر به اخرش برسم. اما مگه پل برای عبور کردن نیست؟ چی باعث میشه که یه تونل مسقف هوایی مکانی بشه برای ماندن و نشستن و نه گذشتن؟ شاید جواب این سوال توی پلی باشه که توی طبیعته، پلی که مثل یه زنجیر به گردن طبیعت پیوند خورده: پل طبیعت، یه پل سه طبقه فولادی با شیب های ملایم و متفاوت روی سه تا ستون درختی که دو بوستان رو به هم وصل می‌کنه. برخلاف اکثر پل‌ها که یه محور خطی مستقیم ابتدا-انتها دارن، پل طبیعت مجموعه‌ای از مسیر رفت و برگشتی منحنی و غیرخطیه که باعث میشه فقط به یک نقطه در انتها خیره نشی! در طول زمانی که از پل میگذری حس یه مکان گذری موقت رو نداری چون انقدر بهانه برای موندن هست که رسیدن به انتها فراموش میشه.

نمره نویسنده به پروژه: 8

کارفرمای پروژه: موسسه شهید رجایی

طراح(معمار): لیلا عراقیان

تاریخ اتمام پروژه: 1393

مساحت پروژه: 270 متر(طول پل)

جوایز:

-طرح تقدیر شده فولادی در سال ۱۳۹۲ در بخش پل

-خشت طلایی تهران برای توسعه فضاهای گردشگری، در سال ۱۳۹۳

-رتبه اول جایزه معمار در بخش عمومی، سال ۱۳۹۴

-جایزه معماری آقاخان 1395

-جایزه بین المللی خوارزمی 1396